Dankbaarheid – Japan

14 april 2018. Een nieuw verhaal. Het duurde even wat langer want ik kon niet genoeg rust vinden om te schrijven.

Acte 1 # Liftend door Japan

Ik ben hier gister liftend heen gekomen. Waar ik ben? In the middle of nowhere in de bergen van de Yamagata Perfecture (ten noorden van Tokio) in een fantastisch soort boom-huis. Het werk als ski-instructeur en manager hebben we 31 maart afgerond. En na me nog een week onder te dompelen in de wereld van de yoga bij Powder Yoga (www.powderyoga.com) ben ik vanaf 9 april met mijn duimpje omhoog door Japan aan het gaan.

De eerste lift gister was met een Japanse man van 69 jaar, hij sprak geen woord Engels. Hij bracht me van Aomori naar Sendai, zo’n 4 uur rijden. Het hoogtepunt was dat hij de Beatles voor mij had opgezegd, extra hard, en ik bij wijze van waardering ging mee zingen waarbij hij na even luisteren ook zachtjes begon mee te neuriën. Met zijn Google translate legde hij uit dat deze muziek uit zijn tijd kwam, dikke grijns. Terwijl we zongen zagen we de bloeiende kersenbomen, Sakura, aan beide kanten van de weg opdoemen. Witte roze poefjes in een heuvelig landschap en dansende witte blaadjes door de lucht. Een verademing na zoveel maanden alleen maar sneeuw.

Eenmaal dichtbij het punt van afscheid werd mijn chauffeur wat zenuwachtig en begon me via zijn vertaal-mobiel allemaal ingewikkelde vragen te stellen. Het kwam er op neer dat hij zeker wilde weten dat ik een goede tweede lift zou krijgen. Uiteindelijk stopte hij bij een service area, een soort A-C restaurant, en ging toen alle kentekens van de geparkeerde auto’s nauwgezet bestuderen om te achterhalen welke auto’s mogelijk naar mijn eindbestemming zouden reizen. Ik schoot te hulp door wat mensen in het Engels te vragen of ze me misschien naar de volgende stad, Fukushima, konden brengen. Dit lukte direct! Grappig genoeg leek het er op dat mijn voormalige chauffeur even meer opgelucht en blijer was dan ik zelf, toen ik hem gedag zwaaide uit de auto van de tweede lift van de dag.

Ik voel me dankbaar voor de intens lieve Japanners die ik hier keer op keer ontmoet en me vol toeweiding willen helpen met wat ik dan ook vraag!

Acte 2 # Mount Yotei

Op woensdag 21 maart werden we wakker om 4.30 uur ‘s ochtends. Vandaag hadden we eindelijk de kans om Mount Yotei, de vulkaan waar we al 4 maanden tegen aankeken, te beklimmen! Het was namelijk eindelijk helder blauw en zo goed als windstil. Ik vond het heel spannend en had niet goed geslapen doordat ik de fout was begaan om nog allerlei forums over de gevaren van de beklimming vlak voor het slapen gaan te lezen. Mocht je het interessant vinden, lees dan dit verhaal dan kun je je beetje inleven.

Eenmaal begonnen met de tocht vielen alle angsten langzaam weg om plaats te maken voor een enorm uitdagende beklimming. Vol concentratie  en inspanning voor elke voetstap gingen de volgende 5,5 uur traag voorbij. Soms moesten we wel drie keer met de spikes van onze sneeuwschoenen in het ijs/sneeuw schoppen voor we ons gewicht durfden te verplaatsen. Maar zo haalde we de kraterrand “the rim” en was het uitzicht ongelooflijk! In de Himalaya’s hadden we ook mooie uitzichten maar hier kon je veel verder kijken omdat  er geen hoge bergen in de omgeving waren. We zagen beide oceanen en ineens besefte ik me dat ik al maanden op een eiland zat. Bovendien bleef het de hele dag helder blauw met geen zuchtje wind aan de horizon waardoor we met gemak uren konden chillen en genieten op de top. Zo hadden we ook het geluk om in de besneeuwde kratermond, het hart van de vulkaan, naar beneden te skiën, zie foto’s. En leek het ineens alsof we alleen op de wereld waren met alleen uitzicht op alle witte randen van de krater rond om ons heen. Dankbaarheid was ook voelbaar toen we met onze “pap”benen voor de afdaling alleen maar naar beneden hoefde te glijden, op de naar boven gedragen ski’s en skischoenen.

Acte 3 # Familie en vrienden in Nederland

Wat ik hier wil schrijven is me NU nog niet helemaal duidelijk, maar wel weet ik zeker dat er bij het thema dankbaarheid iets over mijn familie en vrienden moet komen te staan. Het is even zoeken naar de juiste woorden.

Misschien omdat ik al iets ouder ben besef ik me maar al te zeer dat het niet niks is wat we hebben achter gelaten in Nederland. Niet alleen een goede baan, maar zoveel lieve familie en vrienden en in het bijzonder familie en vrienden met kinderen op komst, leuke collega’s en huisgenoten. Allemaal achter ons gelaten voor ons eigen avontuur.

Ik heb in alle skilessen die ik heb gegeven vaak het verhaal verteld over ons leven nu als reizigers en de keuze om ervoor een onbepaalde tijd tussen uit te gaan. Vaak gaf ik skiles aan hard werkende 30’ers (leeftijdsgenoten) uit Singapore en Hongkong die standaard de reactie gaven dat ze dit “er tussen uit gaan” ook wilde doen maar niet konden. Ze noemden vaak familie verplichtingen en hun werk-cultuur als excuus. Eerlijk gezegd moeten we nog gaan ontdekken wat voor invloed deze keuze op onze carrière zal hebben maar in ieder geval heb ik wel vertrouwen dat het goed komt waardoor ik de stap om er tussen uit te gaan durfde te maken. Wat betreft familie verplichtingen voel ik me vooral erg dankbaar dat wij die niet zo erg voelen dat we ons daardoor laten belemmeren om op reis te gaan.

Verder voelt het goed om hier te noemen dat ik zo nu en dan al mijn lieve familie en vrienden langs ga, al is het contact soms beperkt, jullie reizen allemaal met me mee!

Acte 4 # Samen op pad

Ik kan het verhaal over dankbaarheid niet eindigen zonder mijn relatie met Hans in het licht te zetten.

Op het moment reizen we 2,5 week apart om even geen rekening met elkaar te hoeven houden. Maar de afgelopen 6 maanden zijn we onafgebroken bij elkaar geweest, als partners, huisgenoten, ski -buddies, eetmaatjes, collega’s en landgenoten, ja óók als landgenoten.

We hebben de Himalaya’s samen getrotseerd, een skischool gemanaged, veel nieuwe mensen leren kennen en elkaar elke morgen met een glimlach begroet. Veel gepraat en gemediteerd. Het viel niet altijd mee om vriendelijk tegenover elkaar te blijven met zoveel delen en zonder onze echte matties van thuis en met alle stress die het managen en onze Australische baas soms met zich mee bracht maar ja … we did it!

Ik voel me dankbaar dat we zoveel samen kunnen ondernemen, van elkaar kunnen leren en genieten en dat we ook kunnen kiezen om even zonder elkaar op pad te zijn. Ik raad het iedereen aan die samen op pad gaat, om zo nu en dan, al is het maar voor 1 nachtje en heb je maar een korte vakantie, ook zonder elkaar in het vreemde land te zijn! Ja het vreemde land, dat is Japan zeker en vast.

Dit was mijn verhaal over dankbaarheid, het onderwerp zal na dit schrijven nog wel even door sudderen bij mij en wellicht ook bij jou! Het schijnt wetenschappelijk bewezen te zijn dat het tonen van waar je dankbaar voor bent een positief effect heeft op de mate van geluk, zo leerde ik bij opleiding tot mindfulness trainer. Ik weet niet hoe lang dit effect stand houdt en of het uitmaakt voor hoeveel dingen of mensen je je dankbaar voelt maar nu ben ik in ieder geval reuze blij ;)!

Volgende land van bestemming is Hawaï, wihoe zon, 14 mei vliegen we van Osaka naar Honolulu.