[vc_row row_type=”row” type=”full_width” text_align=”left” video=”” css_animation=””][vc_column][vc_custom_heading text=”De tijd nemen ” font_container=”tag:h2|text_align:center” use_theme_fonts=”yes”][vc_separator type=”transparent”][vc_column_text]9 november 2017. Dit is een verhaal waarin ik beschrijf wat ik heb geleerd en ervaar over één thema gedurende onze wereldreis. Elke twee maanden zal er gedurende de reis een nieuw verhaal verschijnen, ter compensatie van mijn afwezigheid, zodat jullie kunnen meegenieten en wellicht geïnspireerd raken. Ik vind het leuk om per mail je reactie te horen.[/vc_column_text][vc_separator type=”transparent”][vc_column_text]Na 2 maanden op reis in Nepal; en nu precies aan het einde van onze 25 dagen trekking door de himalaya’s zou ik een verhaal willen schrijven over: “de tijd nemen”.
[/vc_column_text][vc_separator type=”transparent”][vc_column_text][read more=”…verder…” less=”…verbergen…”]Je zou kunnen denken, “ja lekker makkelijk” zo’n onderwerp als je op reis bent en alle tijd van de wereld hebt. Dat is niks vergeleken met de tijd die je hebt als je in Nederland bent en moet werken, sporten, met vrienden afspreken, kinderen verzorgen en wat niet al. Dat is ook waar, de tijd die ik hier mezelf “gun” is heel anders dan in Nederland. Daarom dit onderwerp nu; ik neem de tijd om er hier over te schrijven omdat ik op dit moment het positieve effect van de tijd nemen ervaar waardoor het niet enkel een stukje wordt wat ik uit een boek over mindfulness had kunnen kopiëren. Daarnaast neem ik jullie via dit verhaal graag mee op onze reisavonturen, ook al moet gezegd worden, net als foto’s is een reisverhaal geen realiteit.
Het begon al met het enkeltje dat we boekten naar Nepal. Dat had ik nog nooit gedaan, een enkeltje boeken en al helemaal niet zo vér weg. Doordat er geen datum, ook wel deadline, in het vooruitzicht ligt waarop we zullen terugvliegen is er automatisch bij deze reis meer een gevoel van “de tijd nemen” ontstaan. Maar en ja nu komt de adder: je kunt wel in theorie en praktijk de tijd hebben, weet het ook maar eens te voelen! Dit gevoel was er zeker niet vanaf het begin en ik weet zeker dat het gevoel morgen, als ik niet aandachtig ben, ook weer verdwijnt.
Acte 1: De Tas
Toen bleek dat Hans zijn tas niet was aangekomen in Kathmandu, voelden we ons wat gehandicapt. De reismogelijkheden waren beperkt en mijn geduld was ver te zoeken. We moesten verplicht “de tijd nemen” terwijl we wachten op de tas. We spendeerden in de eerste week heel wat uurtjes op het vliegveld en we legden elke niets vermoedende vliegveld medewerker met toenemende agressie uit dat de tas nog niet was aangekomen, “de tijd nemen” wilde ik niet accepteren. Het hielp weinig, ik kon er eigenlijk pas echt om lachen toen ze (Jet Airways) na 10 dagen de tas i.p.v. van Delhi naar Kathmandu van Delhi naar Amsterdam terug hadden gestuurd. ‘Dat was toch ons thuis adres’, zei de inmiddels bekende medewerkster, nauwelijks verbaasd. Ze informeerde voor de zekerheid hoe lang we van plan waren in Nepal te blijven, anders kon de tas net zo goed in Amsterdam blijven. Bij het nieuws dat het om minstens 3 maanden ging, ging ze toch wel haar best doen om de tas van Amsterdam in Kathmandu te krijgen. Ik moest er voor het eerst echt om lachen want we hadden echt zoveel tijd besteed om onze situatie uit te leggen aan heel de groundcrew van Jet Airways en benadrukt hoe belangrijk het was dat de tas zo snel in Kathmandu zou komen, dat dit wel de domste uitkomst was. De beperking opgelegd door de vertraagde bagage bezorgde ons wel een bijzondere week bij een homestay in Kathmandu Valley. Niru yoga homestay. Het was maar een uurtje scooteren van t vliegveld, maar een stuk rustiger dan dusty Kathmandu. We kregen daar twee keer per dag yoga les van de man des huizes en oma en moeder maakte dagelijks drie overheerlijke maaltijden voor ons klaar, uit hun eigen met trots verzorgde tuin. Opa leerde ons het woord “tingsa” wat “goed” betekent en Hans vanaf die dag te pas en te onpas gebruikt. “De tijd nemen” als dat van buitenaf wordt opgelegd, bleek moeilijk maar gaf toch allerlei interessante uitkomsten.
Acte 2: Live muziek
Ahh ik moet naar acte 2, ik zit in een schattig koffietentje en ineens gaat de eigenaar prachtig keyboard spelen begeleid met een djembe. Tranen in mijn ogen, beelden van alle berglandschappen van afgelopen weken verschijnen dromerig aan me voorbij. Ontroerd en blij dat ik de tijd heb genomen om in dit cafétje een verhaal te gaan schrijven. De muzikanten gaan helemaal los en improviseren met ogen dicht. Best bijzonder in een bergdorpje op 2700 meter nog ver van de bewoonde geciviliseerde wereld, met harde koude wind buiten en overal Tibetaanse souvenirs te koop.
Acte 3: Zeven dagen stilte
Maar nu terug naar het chronologische verhaal. Toen duidelijk was dat de tas nog wel even op zich zou laten wachten besloten wij ons er niet meer door te laten beperken. Een heerlijk besluit! We waren een stuk minder gestressd en de “niet aangekomen tas” werd ineens bijzaak i.p.v. hoofdzaak. We vlogen de volgende morgen met Buddha Air naar Lumbini en besloten daar zeven dagen te gaan mediteren. Wat moest je anders doen bij de geboorteplaats van Buddha, Lord Buddha voor de Nepalezen. Ahh de muziek is nog steeds heel mooi, inmiddels klinkt alleen de piano melancholisch. De tijd stond daar stil, ik keek wel zeker elke 15 min. naar de klok om te weten hoe lang ik nog zittend of lopend zou “moeten” mediteren, maar verder veranderde er niks gedurende de zeven dagen. We mediteerden bij Panditarama Intenational Vipassana Meditation Centre. Een mooie plek, omgeven met tropisch regenwoud en heel veel andere tempels die allemaal een ander land vertegenwoordigen. Ik ervaarde steeds meer diepe rust in mezelf, en wonder boven wonder op dag 2 van die retraite arriveerde de tas uit Amsterdam, via Kathmandu naar Lumbini doorgestuurd, alsof er niks gebeurd was. De rust was een intens fysiek gevoel, waar ik me het grootste gedeelte van de dag in laafde. Het onthechten van eten, slapen, vermaak als mobiel, muziek, reisplannen en/of lezen hielp hier duidelijk bij. Hoe meer ik me overgaf aan puur wat ik daar deed, zitten en lopen, met volle vriendelijke aandacht, hoe meer ik er ook echt van kon genieten. Het eten vond ik fantastisch lekker en hoewel er in de 12 uur mediteren per dag zeker ook veel momenten van afzien waren, voelde ik me een geluksvogel dat ik daar mocht leren over “de tijd nemen” en elke keer weer opnieuw vriendelijker worden voor mezelf. Het effect van de tijd nemen om niks bijzonders te doen was dat ik kon genieten van kleine details: fijne gedachtes aan mensen thuis, een bloem, een prettig gevoel in mijn buik, heel harde regen buiten terwijl ik veilig binnen was, de slippers van Hans en mijn bed.
Acte 4: Wandelen
We hadden denk ik geen betere voorbereiding op onze trektocht kunnen hebben dan deze zeven dagen in stilte. Vanaf Lumbini gingen we per bus naar Pokhara om vervolgens door te reizen naar Arughat, waar een lieve vrouwelijke gids op ons wachtte. Hier startten we aan de Manaslu trekking, met een uitstapje naar sacred Tsum Valley en een stuk van de populaire Annapurna Circuit. De tocht ging langs de grens van Tibet en we sliepen iedere nacht in teahouses, kleine hotelletjes met soms zelfs een “Gas shower” of Tuna Pizza. Het bleek een hele bijzondere, intens indrukwekkende wandeltocht. Ik kan niet anders zeggen! 25 dagen wandelen is al bijzonder op zich, maar het landschap dat continu veranderde en de mensen die we ontmoette maakte het ook echt vermakelijk! En het gevoel van de tijd nemen kan ik denk ik het beste beschrijven aan de hand van onze ervaringen boven de 4500 meter. We zijn twee keer een pass (daar waar je van de ene vallei via een hoogpunt, maar geen piek, in de andere vallei kunt kijken) over gestoken van 5200 en 5400 meter en één keer hebben we een dagwandeling gemaakt naar een ijsmeer op 4700 meter. De lucht is er ijl, zuurstof aanzienlijk minder en de ervaring intens. De uitzichten fantastisch, zie foto’s, en het is oh zo bijzonder met het besef dat je elke meter vanaf 800 meter zelf omhoog bent gelopen. Hoe hoger ik kwam hoe meer ik één werd met mijn ademhaling. Stapje voor stapje bewoog ik uiteindelijk de laatste 300 meter omhoog. Bij de laatste beklimming gister op 5400 meter merkte ik, dat ik zelfs niet sneller kon dan voetje voor voetje. Zodra ik harder wilde of probeerde werd ik duizelig en/of kreeg ik het benauwd. Maar zolang ik de tijd nam, was het stijgen goed te doen, kon ik genieten van de uitzichten en bereikte ik met tranen in mijn ogen het hoogste punt, de pass. Waar Hans al een tijdje stond te glimlachen.
De tijd nemen
Ja dit was mijn pleidooi voor de tijd nemen waar je kan, met volle aandacht dat doen wat je ook doet, je zult er uiteindelijk meer van gaan beleven en leren. Al is het de afwas, een ruzie met je vriend(in) of een poepluier verschonen, ik ben er van overtuigd dat je er meer van zult genieten in de ruime zin van het woord! En zeker als je op reis gaat of vakantie hebt, neem de tijd, om alles wat langzamer te doen, je wilt niet weten hoeveel reizigers we al hebben ontmoet die gestrest waren omdat ze nog maar twee weken hadden om heel Nepal te zien. De tijd nemen betekent automatisch dat je sommige dingen die je tegelijkertijd zou kunnen doen, moet loslaten en jezelf of andere mensen soms moet teleurstellen of je grenzen moet aangeven omdat je iets niet af krijgt. Ik hoop dat ik jullie heb geïnspireerd om de tijd te nemen.
Over twee maanden een nieuw verhaal over een nieuw onderwerp vanuit Japan.[/read][/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row row_type=”row” type=”full_width” text_align=”left” video=”” css_animation=””][vc_column][vc_single_image image=”20578″ img_size=”large” qode_css_animation=””][/vc_column][/vc_row]