[vc_row row_type=”row” type=”full_width” text_align=”left” video=”” css_animation=””][vc_column][vc_custom_heading text=”De kunst van het reizen ” font_container=”tag:h2|text_align:center”][vc_separator type=”transparent”][vc_column_text]25 augustus 2018. Toch nog een reisverhaal. Over een onderwerp waar ik al lange tijd mee bezig ben, hoe reis je nou zo dat het inspirerend blijft, je er nieuwe ervaringen mee op doet maar je toch ook ‘thuis’ blijft voelen. Waarbij je het land of de plek niet alleen gebruikt om je eigen landen-to-do lijstje af te vinken óf je Instagram op te ‘leuken’ maar er een evenwichtige uitwisseling ontstaat tussen de bezoeker en de plek met zijn cultuur, natuur en religieuze achtergrond.[/vc_column_text][vc_separator type=”transparent”][vc_column_text]Acte 1 # Avontuur
Een van de belangrijkste redenen waarom reizen voor mij véél inspiratie geeft is het avontuur dat er automatisch ontstaat. Ik zit hier in een cafétje in Groningen en schrijf dit verhaal terwijl ik net bij de Hema ben geweest en uitkijk over een prachtig oud plein. Fietsers fietsen in rap tempo voorbij en ik zie een straatbordje waarop op de minuut nauwkeurig staat aangegeven hoelang het lopen is naar de Oosterpoort, politie of het toilet. Het kost me moeite om aandacht te hebben voor deze details want ik heb ze al zo vaak gezien. Ik denk te weten waar ik me bevind en wat deze plek voor ervaringen voor me heeft klaar staan. Het avontuur lijkt wat minder voor het oprapen, het idee dat ik weet wat voor ervaringen deze plek me kunnen geven staat in de weg voor het makkelijk ervaren van avontuur hier, in ons kleine kikkerlandje. Maar toen ik bij aankomst in [read more=”…verder…” less=”…verbergen…”] Nepal, de smerige geur van de stoffige straatjes van Kathmandu als een warme deken insnoof, voelde ik alleen maar een diep verlangen naar rechte wegen en een overzichtelijk wegbewijzing. Bij aankomst in Japan, Tokio, snapte ik er even helemaal niks van, letterlijk en figuurlijk. Ik miste de rust van de Himalaya’s en extraverte Nepalese brutaliteit. Bij aankomst in Hawaii na een half jaar Japan kon ik de grote lompe jeeps, de brede straten en het ‘luide’ gepraat om me heen even helemaal niet uitstaan.
De ervaringen die ik hier beschrijf stonden iedere keer in contrast met wat ik net daarvoor had meegemaakt en als dit contrast té groot was, kon ik van het avontuur niet zo genieten. Het bleek dus nog niet zo makkelijk om een goede balans te vinden tussen het “onbekende” en het “bekende”, het “vernieuwende” en het “vertrouwde en veilige” zodat ik ook echt kon genieten van het avontuur.
De vraag waar je je voldoende vertrouwd voelt en wanneer iets als nieuw wordt ervaren is natuurlijk volkomen persoonlijk en verschilt van moment tot moment. Maar mocht je behoefte hebben aan avontuur in je leven dan ben ik erachter gekomen dat het helpt om stil te staan bij de volgende vragen: wat wil je ontdekken, waar ben je nieuwsgierig naar? Wat was de laatste keer dat je een tof avontuur meemaakte en welke ingrediënten maakte dit mogelijk? Welke cultuur, natuur of klimaat lijkt je avontuurlijk / vernieuwend? En wanneer voel je vertrouwd en veilig om deze nieuwe ervaringen ook te kunnen plaatsen? Wat zijn de belangrijkste voorwaarden voor jou om je over te geven aan iets nieuws? Geen makkelijke vragen en als je ze goed wil beantwoorden, heb ik ontdekt , dan heb je ook wel even wat tijd nodig, zo aan het begin van een reis. Om dan te voelen waar je eigenlijk behoefte aanhebt.
Ik zou zeker niet beweren dat dit mij afgelopen jaar altijd is gelukt, maar we hebben in ieder geval bij aankomst van ieder nieuw land, daar waar de contrasten even heel groot waren, de tijd genomen om er achter te komen wat we daar wilde gaan doen. Zodat het avontuur ook tot bloei kon komen.
Acte 2 # Geld
Na 3 maanden Nepal was de overgang naar Japan, Tokio, heel groot. En misschien was de grootste overgang uiteindelijk wel wat ik als Europeaan, Nederlander, kon met de euro’s die op mijn bankrekening stonden in Nepal ten opzichte van Japan. Bizar genoeg was 120 Japanse Yen netals 130 Nepalese Rupee precies evenveel euro’s waard, namelijk 1 euro. Alleen kon je van 1000 Nepalese rupee één overnachting met avondmaaltijd regelen , terwijl je van 1000 Japanse yen twee Sapporo biertjes kon kopen. Het was dus wel een overgang van mogelijkheden en ik denk dat veel reizigers hiermee worden geconfronteerd als ze grote afstanden afleggen. Ik besefte me ineens heel duidelijk wat de macht van geld is en de ongelijkheid die het continue met zich mee brengt. In Nepal waren de meeste mensen heel vriendelijk en hulpvaardig maar het inkomen van de gemiddelde Nepalees is ook afhankelijk van touristen. En hoewel we nooit het gevoel hadden dat we letterlijk werden afgezet of mensen alleen maar met ons praatte omdat ze mogelijk geld aan ons konden verdienen, was het wel duidelijk dat ik me in Japan direct meer gelijkwaardig voelde omdat de meesten ongeveer even veel verdienen. Goh ik merk ineens zo schrijvende dat ik geld een spannend onderwerp vind om iets over te zeggen, omdat er zoveel verschillende meningen over zijn, er tot een bepaalde hoogte sprake is van feitelijke informatie maar veel groter is nog de subjectieve beleving ervan.
Ik denk dat het de kunst van iedere reiziger is om je niet té veel door geld te laten leiden, waarbij je natuurlijk rekening moet houden met wat je te besteden hebt. Maar ik bedoel eigenlijk vooral dat het mooi zou zijn als je in landen waar je véél meer kunt met je geld dan in je thuisland, zoals voor Nederlanders Nepal is, dat je dan ook nog keuzes maakt die passen bij je levenstijl, normen en waarden. Dat je bijvoorbeeld niet opeens allemaal mensen gaat betalen om je rugzak te dragen omdat dit toevallig niet zo duur is in Nepaleze Himalaya. Terwijl je in de Franse Alpen met een rugzak de bergen opsjokt. Dat je opeens de ene na de andere georganiseerde tour maakt van jungle safari tot mountainbike tour, terwijl je op de camping in Frankrijk predikt dat het toch veel fijner is om elke dag lekker met een biertje voor de tent te zitten. Als ineens alles betaalbaar is, word je pas écht geconfronteerd met wat je wilt en wat je belangrijk vindt. Het heeft me een aantal jaren reizen gekost om te gaan beseffen dat ik het allerleukste vind om, vooral als ik vér weg ben, te zien en te ervaren hoe mensen daar leven en werken. Dus door bij mensen thuis te komen en samen met hen wat te doen en wat tijd door te brengen. Terwijl in duurdere landen zoals Japan ik in eerste instantie schrok van de toegangsprijs voor alle activiteiten en bezienswaardigheden waardoor ik niks meer ging doen. Hoewel als ik gewoon dacht aan waar ik zin in had dat prima te betalen was. Daar was de uitdaging dus net zo goed dichtbij mijn persoonlijke interesse in het land / gebied te blijven. Ook al moet hierbij natuurlijk gezegd worden dat ieders reisbudget een grote invloed heeft op de mogelijkheden in het land van bestemming, maar de range van mogelijkheden binnen dat budget, is wellicht veel groter dan mensen in eerste instantie denken. Vandaar het advies om je niet te veel door geld te laten leiden op reis, maar méér door het avontuur.
Acte 3 # De kunst van het thuis komen
De grootste uitdaging van het hele reis avontuur is nu misschien wel aangebroken: het thuis komen. Het contrast tussen het anoniem zijn en met vele bekenden is heel groot. Netals het contrast tussen de overvloedige natuur van Hawaii en de hoeveelheid steden en dorpen die in Nederland op elkaar zijn gepropt. Om nog niet eens te spreken over het starten van werk en organiseren van een vaste woonplek. Ik zie het als een kunst om ook hier in Nederland de tijd te nemen om aan te komen en te zien waar ik hier behoefte aan heb. Om zeker niet te vergeten om op zoek te blijven naar avontuur: onverwachte ervaringen op te doen, nieuwe mensen leren kennen waarbij ik me tegelijker tijd voldoende veilig en vertrouwd voel om me volledig aan iets ‘nieuws’ over te geven. Ik zou mezelf ook geen mindfulnesstrainer willen noemen als ik er niet van overtuigd was dat je uiteindelijk geen verre reis hoeft te maken om avontuur te voelen. De verwachtingen die ik continu heb van dat wat er komen gaat zijn alleen zoveel groter in deze “bekende” omgeving dat het wél veel harder werken lijkt om de verwachtingen te laten voor wat ze zijn en ieder moment weer als nieuw te ervaren. Van kleine kinderen kunnen we dat volgens mij leren. Of misschien van de Dalai Lama die laatst in Nederland was.
Toen ik aan dit reisverhaal begon was ik nog in Groningen, inmiddels heb ik de nieuwe Noord-Zuid metrolijn van Amsterdam alweer zes keer genomen en zijn we ruim een maand verder. Het is interessant hoe moeilijk het ineens blijkt te zijn geworden om tijd te nemen om dit reisverhaal af te schrijven. Dit heeft denk ik te maken met de grote hoeveelheid mogelijkheden die er hier ineens zijn. Dus op een bepaalde manier zou je kunnen zeggen dat mijn wereld binnen Nederland veel groter is dan waar ook ter wereld. En de vraag die ik mezelf regelmatig stel is of het prettig is om zoveel mogelijkheden, varierend van met wie af te spreken / waar te wonen / wat voor soort projecten eerst, te hebben. Alsof dan in al die “ruis”’ het veel moeilijker is om te voelen wat écht belangrijk is en waar ik zin in heb. Verlangend denk ik dan terug aan de “kleine wereld” die we in Hawaï voor ons zelf hadden gecreëerd en ga ik met de inspirerende vraag aan de slag hoe ik ook in Nederland een kleine wereld kan creëeren. Gelukkig wordt dit steeds duidelijker en maakt dat ruimte voor een nieuw avontuur: een inspirerend gesprek met een tourist, meditatielessen bij de Meditation Popup, een nieuwe mindfulnesstraining en continu bekenden tegen komen zomaar wandelend door het dorp Amsterdam. En dan eindigt dit verhaal over de kunst van reizen misschien wel in de kunst van het leven. Tot ziens![/read][/vc_column_text][vc_separator type=”transparent”][vc_single_image image=”20804″ img_size=”medium” alignment=”center” qode_css_animation=””][/vc_column][/vc_row][vc_row row_type=”row” type=”full_width” text_align=”left” video=”” css_animation=””][vc_column][/vc_column][/vc_row]